❇️ساسانیان نیاکان لک ها:

نبرد اردشیر بابکان و کارن ها-کوچ قبایل ساسانی به قلمرو کارن ها:

اردشیر از استخر قیام کرد و اردوان چهارم آخرین شاه دودمان اشکانی را شکست داد. او به دنبال احیای اقتدار ایرانیان بود.

ورود جنگجویان اردشیر بابکان به پایتخت اشکانیان در 226م پایان کار نبود بلکه مشکل دیگری بر سر راه او وجود داشت، در زمان اشکانیان هفت خاندان پارتی در مناطقی از ایران حکم رانی میکردند. گزارش های تاریخی در مورد این خاندان ها نشان میدهد که نشیمنگاه خاندان کارن در همدان(نهاوند)،خاندان سورن در سیستان، خاندان اسپهبد در گرگان، خاندان مهران در ری، اسپندیاد در ری و خاندان زیک در آذربایجان بوده است. از میان این خاندان ها فقط خاندان های سورن و اسپهبد از اردشیر پشتیبانی میکردند. و در عین حال کارن ها بیشترین وفاداری را به اشکانیان داشتند. اردشیر بابکان برای اینکه بتواند خود را شاهنشاه بخواند مجبور بود با خاندان های مخالف خود به نبرد بپردازد و شهر به شهر ایرانشهر را بدست آورد. خاندان کارن در همان ابتدا از شاهنشاهی اشکانی حمایت

«زاوُت» واژه ای لکی و به عنوان صفت کاربرد دارد.این واژه به عنوان صفت برای سگی که با هر جنبنده ای در گیر شده و به طور جد در حراست از اموال صاحب خود تلاش می کند و یا اینکه همیشه، وقت و بی وقت برای هر رهگذر مزاحمت ایجاد کند ، استعمال می شود.

 این نوع سگ باعث می شود که کسی به حیطه ی نگهبانی او نزدیک نشود ،در واقع نوعی انضباط بر قرار می کند. به نظر می رسد که این صفت از واژه ی «ضبط»عربی گرفته شده باشد و همچنین واژه ی «ضابط »عربی به معنای بر قرار کننده ی قانون و نظم که از ریشه ی «ضبط» می باشد، در زبان لکی به« زاوُت »تغییر شکل داده است.

زمانی در مناطق لک نشین افرادی بودند که از مزارع مردم از هنگام اول بهار تا هنگام درو در برابر مزاحمت حیوانات بی صاحب و گله های گوسفند و گاوهای اهالی محافظت می کردند، که به «پاکار» معروف بودند .این افراد که در سر خرمن از مردم دستمزد غیر نقدی می گرفتند ، گاهی به« ناطور» و گاهی به« ضابط» که هردو عربی هستند، مشهور و خوانده می شدند.گاه این  افراد صحرا گرد و گاه دشتبان هم خوانده می شدند

چون افراد «پاکار» می بایست افرادی زرنگ و بزن و همه سر حریف باشند و بتوانند با کسانی که مزاحم مزارع می شوند ، در گیر شوند ، به نظر مردم بسیار افراد ترسناکی بودند که دست بزن داشتند.

مردم با توجه به موارد بالا برای فرد «پاکار» واژه ی «ضابط» را به کار می بردند و به تبع از آن به عنوان صفت ودر هیئتی جدید واژه ی لکی شده ی «زاوُت» را وارد زبان لکی کردند. 

(مهدی زینی)

«اسب حیوانی نجیب است»

اسب از زمانی که انسان با زندگی آشنا شد همواره دوست وهمراه  او بوده است.این موضوع از نقوش دیواره ی غارها وسفالینه های باقی مانده  معلوم است.انسان پس از مرگ نیز اسب را همراه خود به گور می برد.در عصر حاضر کسانی به بهانه ی فرهنگ شناسی به دنبال پیدا کردن سواران   کاسی که با اسب وزین وتمام تجهیزات جنگی مدفون شده اند می گشتند