ای زبان هم آتشی هم خرمنی   

       چند این آتش در این خرمن زنی

                                         "مولوی"                                                         

⭕️شرط توفیق در ایجاد یک ارتباط مطلوب با دیگران بکار گیری درست زبان،یعنی سخن گفتن بر مبنای منطق زبان می باشد .

گوینده همیشه باید به نحوی سخن براند که به دو قلمرو زبان یعنی ساختار و نشانه های زبان پای بند باشد تا مخاطبان سخن اورا به روشنی دریابند .

باید به خاطر داشته باشیم که منطق زبان با منطق عادت وطبیعت هماهنگی دارد و اگر کسی خلاف منطق طبیعت و زبان سخن بگوید ،سخنش مهمل و بی معنا خواهد بود .

در درون زبان های ایران زمین گونه های زبانی مختلفی وجود دارند که ازجمله ی آنها می توان به زبان لکی اشاره کرد. هرچند که تعیین کردن حد و مرز برای زبان کاری بس دشوار است؛در این میان زبان لکی که در سال گذشته در فهرست آثار ناملموس ملی به ثبت رسید  از نظر زبان شناسی ساختار و قواعد یک زبان کامل ومستقل از سایر زبانها  را دارد .

چند روز پیش یک مقاله مطالعه کردم که در آن عنوان شده بود که نام ایران نامی جدید و جعلی میباشد که قبل از سلسله پهلوی وجود نداشته و نام اصلی کشور ایران پارس بوده است که تغییر نام از پارس به ایران به جهت هموار کردن راه برای ظلم قوم فارس بر دیگر اقوام و ساخت ملی گرایی جعلی بوده است.

به همین دلیل تصمیم گرفتم مطالبی را جمع آوری کرده تا پاسخی به این بی آزرمی و ایران ستیزی بدهم

البته قبل از اشاره به کتب،اشعار و کتیبه هایی که نام ایران در آنها ذکر شده  باید دو نکته رو یادآور شد: 

اولا گاهی نام بعضی از کشور ها را در زبان های مختلف به گونه ای دیگر یاد میشود که برای نمونه میتوان به نام کشور مصر اشاره کرد.

دوما تبار رضا شاه پهلوی فارس نبودن رضا شاه را میرساند(درباره نیاکان لک رضاشاه این گونه گفته شده است که در زمان هجوم افغانها در اواخر دوره صفویه (1148-1135)، طوایف لک همانند بسیاری دیگر از ایلات ایران، نادر را در سرکوبی افغانها یاری می‌دادند. طایفه حسنوند که یکی از طوایف قوم لک محسوب می‌شد، نیز در این جنگ‌ها شرکت داشتند.یکی از افراد طایفه حسنوند به نام « رمضان» در جریان جنگهای نواحی شمالی کشور، از لشکریان جدا گشته، راه را گم کرده و سرانجام در ناحیه آلاشت اقامت گزید. رمضان با یکی از دختران طایفه اوجی ازدواج کرد و برای همیشه در آن دیار ماندگار گردید و رضاشاه از نواده‌های ایشان است).

1. مقدمه:  

اولین قانونی که باید کسی که قصد کار فرهنگی دارد رعایت کند، این اصل است که «هر بلایی که سر یک قوم می‌آید نود در صد تقصیر خودشان است ده درصد تقصیر دیگران» حالا مهم نیست که "واقعاً" این‌طور است یا نه، این "یک اصل عملی" است که باید برای کار فرهنگی بدیهی انگاشته شود. زیرا خلاف این امر به مقصرجویی و مقصرتراشی و تخریب دیگران و مظلوم‌نمایی و جنگ انگ و غیره می‌کشد. وقتی یک فعال فرهنگی به این کلان‌روایت برسد که "ما گل و بلبل بودیم دیگران آمدند خراب کردند"، از مسیر فرهنگ بیرون رفته است و این نتایج شومی خواهد داشت. یک فعال فرهنگی باید در وهله‌ی نخست بدون وسط کشیدن پای دیگران، قوم خودش را خطاب قرار دهد و بر قوت‌ها و ضعف‌ها تمرکز کند.